Don’t worry, be happy
Zoals altijd moeten we ons haasten. Op de fiets zoeven we in luttele minuten van Kralingen naar Crooswijk.
Ingang begraafplaats Kerkhoflaan. Bij de monumentale toegangspoort staan ruim veertig mensen te wachten.
Geroezemoes. Aan de zijkant staat een tafel met daarachter twee dames die kaartjes verkopen.
Gelukkig zijn we eens een keer niet de laatste; achter ons sluit Joost Maaskant met vriendin aan.
Joost is organisator van onder meer de Pleinbioscoop.
Als we aan de praat raken, blijkt hij ook verantwoordelijk te zijn voor deze theaterproductie.
‘KOMEN EN GAAN’, “over wat geweest is en nooit meer terug komt. Over herinneringen.
Over het onvermogen om herinneringen een plaats te geven. Over de liefde en over het leven.
Over overleven en altijd doorgaan. Want zelfs als het definitief is,
schept afscheid altijd weer ruimte voor een nieuw begin …”, lees ik in de flyer. Kunst in Crooswijk.
Sinds ik de vijftig ben gepasseerd, ben ik me deze thema’s pijnlijk bewust.
Om precies vijf over half acht worden we door regisseur Paul vriendelijk, doch dringend verzocht om hem te volgen.
Met de invallende duisternis zet de stoet zich in beweging.
We passeren twee muzikanten die samen deze mooie avond een zwoele ondertoon geven.
Even verderop, in het gras langs de begraafplaats wordt de eerste scene opgevoerd.
Een jong stel heeft net een woning betrokken.
In sensuele geilheid kruipen ze in en over elkaar op de bank in hun denkbeeldige nieuwe appartement.
Ze zijn vol plannen en ambities. Voor hun appartement, voor hun werk, voor hun leven.
Als hun passie voor even is gedoofd, wenkt de regisseur dat we hem moeten volgen naar de volgende locatie.
De twee geliefden achterlatend. Het stel zal als een rode draad door de avond lopen.
Even later staan we aan de rand van een zandvlakte en luisteren naar de herinneringen van een vluchteling.
Onderwijl leunend tegen een muur van een aangrenzend huis. Hij schildert zijn geschiedenis.
Zijn spel roept gevoelens op van weemoed en verdriet.
Verder gaat de tocht.
Achter de regisseur banjeren we de bouwplaats op, de trap omhoog naar de in aanbouw zijnde appartementen.
Hoek Kerkhoflaan en Boezemlaan. De boel is goed verlicht.
Overal liggen bouwmaterialen: planken, buizen, snoeren.
Normaal worden hier helm en veiligheidsschoenen geëist, vanavond is er niemand die daarop let.
In een kaal appartement speelt een demente vrouw in een rolstoel en haar verzorgster een scene die mij
griezelig realistisch voorkomt; mijn oma is jarenlang verpleegd in zo’n huis.
Uiteindelijk zien we zeven scenes, op zeven verschillende plaatsen, eindigend bij de eveneens monumentale
poort aan de achterkant van de begraafplaats. En overal is muziek doorheen gevlochten.
Gitaar, trompet, slagwerk en prachtig harpspel.
Met dit indrukwekkend decor als achtergrond wordt de tocht afgesloten door hetzelfde jonge stel waar de avond
mee begonnen is. Hun relatie heeft ondertussen aan glans verloren.
“Ons huis is eindelijk af en onze relatie staat op instorten”, hoor ik haar naar hem schreeuwen.
De scenes laten zien hoe relatief alles eigenlijk is; ze confronteren.
Vaak maken we ons druk om van alles en nog wat, maar het leven loopt uiteindelijk weg, als zand tussen de vingers.
Aanvankelijk was het de bedoeling om al die scenes niet langs, maar op de begraafplaats te spelen.
Op de valreep is daar geen toestemming voor verleend.
Dezelfde scenes, gespeeld tussen de grafzerken, hadden het contrast nog groter gemaakt.
Als de storm van haar woorden is gaan liggen, komen alle acteurs en muzikanten voor de groep.
Zingend en musicerend: “Don’t worry, be happy”. De toeschouwers zingen enthousiast mee.
Alsof ze daarmee het verval en het einde op afstand kunnen houden.
Kunst in Crooswijk; een mooie preview voor de Kunstroute Kralingen-Crooswijk.
Arjen Baas
24 september 2012